Tegen het diep rood van fluweel
strijkt mijn hand, behoedzaam,
zoekend naar rust in het zachte patroon.
De kamer ademt stilte,
en dan hoor ik, bijna onwerkelijk:
“Liefde is veiligheid en vrijheid.”

Een stem uit de schaduw vraagt,
alsof ze weet wat ik voel:
“Huil je nu?”

Mijn hand glijdt langs je buik,
een laatste poging om te vinden wat verloren lijkt.
Ik tref je hand, warm en bekend,
maar jij, jij blijft ver buiten bereik.

Ik weet het, ik voel het,
zoals een seizoen weet te verdwijnen
in zijn eigen schaduw.
Ja, ik huil.
Ik ween,
voor wat was,
en voor wat ik niet langer kan vasthouden.