Ik las net een artikel in het AD over onze burgermeester Bolsius die in zijn nieuwjaarspeech sprak “samen groeien een verrijking van ons leven is gebleken”. Ik ben het daar mee eens hoor, maar ik ben wat kritisch de laatste tijd.

In de weelderige tuin van onze stad, waar onze burgervader zoiets roept, lijken we als bewoners echter soms eerder op gekortwiekte bloemetjes dan op bloeiende rozen.

Als het winterzonnetje van optimisme schijnt over de koude, geplaveide straten van Amersfoort, worden sommige stemmen in de schaduw achtergelaten. Neem bijvoorbeeld de horecaplannen, waar de bewoners zich voelen als dorstige planten in de woestijn, smachtend naar een verfrissende druppel inspraak.

En laten we het niet hebben over de (één van de) hoogste gemeentelijke belasting van Nederland, een last die zwaarder lijkt te drukken op de schouders van de inwoners dan een regenbui op een herfstblad. In plaats van samen groeien, voelt het eerder als samen buigen onder een (financiële) last die voor sommige ondraaglijk lijkt.

En dan was er het referendum over het nieuwe parkeerbeleid, waar 74% van de stemmen zich uitsprak tegen de voorgestelde veranderingen. Een bloeiende participatie van de gemeenschap, zou je denken. Maar schijnbaar valt het zaad van de burgerlijke wil niet altijd op vruchtbare bodem.

Maar goed, tussen deze uitdagingen door, houden we vast aan de woorden van onze burgervader. “Samen groeien is een verrijking van ons leven gebleken.” Misschien, net als in een echte tuin, heeft groei tijd en zorg nodig. Laten we onze stad beschouwen als een prachtige bloementuin waarin we samen kunnen groeien en bloeien.

Laten we de dialoog blijven voeren, luisteren naar elkaar als verschillende bloemen in hetzelfde perk, en streven naar een stad waarin alle stemmen gehoord worden en waar groei een gedeelde verrijking is. Zodat de tuin van Amersfoort niet alleen mooi is, maar ook de vruchten draagt van een gemeenschap die werkelijk samen groeit. Toch, Gemeente Amersfoort?