Rust

In de diepten van mijn ziel, daar woont de angst,
een donkere schaduw die fluistert in de nacht.
Het kruipt als een sluipende panter, stil en bedacht,
doch in zijn greep voel ik de kou, de kilte van de angst.

Maar ik weiger te strijden, te vechten tegen dit tij,
in plaats daarvan omarm ik het, laat het dichterbij.
Want in de stilte van berusting vind ik mijn kracht,
en zie ik de angst vervagen, als de ochtenddauw die zacht.

Laat mij rusten in de armen van de nacht,
terwijl de sterren waken en de maan haar pracht.
Voor angst zal wijken wanneer ik haar omarm,
en berusting mijn hart verwarmt, als een vredig warm.

Dus kom, mijn angst, en neem plaats naast mij,
samen zullen we rusten onder de sterrenrij.
Want in berusting vind ik de ware vrijheid,
en laat ik angst achter, in de eeuwige oneindigheid.

Olaf 2024