Het jaar dat bijna achter ons ligt, voelt als een roman waarvan de laatste bladzijde nog druppelt van inkt. Het was een jaar van zorg, waarin de fragiliteit van het leven steeds weer aan de oppervlakte kwam – gezondheid die wankelde, schaduwen die over dierbaren hingen, en momenten waarin ik mijzelf opnieuw moest vinden. En toch, tussen die donkere lijnen, was er licht.

Vriendschap was de draad die alles bijeenhield. Het waren de nieuwe gezichten die mijn wereld verrijkten, de oude vrienden die als ankers bleven, en die ene dierbare, lieve vriendin, een constante aanwezigheid door de seizoenen van mijn leven, al tientallen jaren lang. Bij hen kon ik zijn wie ik was, vrij van maskers, authentiek.

Mijn huis, mijn toevlucht, stond altijd klaar. In Amersfoort, die stad van tijdloze schoonheid, vond ik ook warmte in mijn kroeg op de hoek. Van Zanten, een plek waar de energie zich opstapelt tussen lachen en verhalen, tussen mijn broer, zusje en de vaste gasten die mijn leven kleur geven. Of op zondagmiddag, in de Onder de Linde, waar muziek en samenzang de week afsluiten met een lach en soms een traan, een knipoog naar wat komen gaat.

Werk, dat ooit als een koude vijver voelde waarin ik niet wilde springen, werd dit jaar een plek van groei en kracht. Ik vond mijn team, mijn rol, en ontdekte dat ik meer kon zijn dan ik dacht.

En dan de liefde, die mij dit jaar omhelsde en me opnieuw liet geloven in haar intensiteit. Griekenland – dat land van zon, wijn, muziek, en oude stenen – werd het decor van momenten die ik nooit zal vergeten. Een dans in de nacht, een glas wijn met uitzicht op de einder, en de eenvoud van samen zijn. Maar ook hier, zoals in elk verhaal, waren er scheuren in het canvas. Liefde die werd gevoeld, maar niet vastgehouden kon worden.

Ik heb veel geleerd, niet alleen over haar, maar ook over mezelf. Over mijn grenzen, zeker ook mijn tekortkomingen, en mijn veerkracht. Het afscheid deed pijn, maar was ook een mentor die fluisterde dat sommige dingen niet blijvend zijn, hoe graag je dat ook wilt. Maar waar dan misschien wel ooit een mooie vriendschap zal uit ontstaan.

De kerstdagen naderen nu, met de belofte van samenzijn. Mijn zoon en ik in de keuken, later met mijn moeder, zusje en broer, mijn neven aan tafel. Ik voel me gezegend om te mogen vieren, met hen die mijn steunpilaren waren in een jaar vol beweging.

2024 mag dan eindigen, maar het was een jaar van rijkdom, lessen en liefde. Ik kijk met een warm hart naar 2025, niet met de hoop op perfectie, maar met dankbaarheid voor alles wat er was.

Voor die liefde, die vriendschap en dat leven – dank jullie wel, 2024.