Sirenen

Het verhaal: Jan Cremer, een wat losgeslagen schilder, ontmoet in het uitgaansleven van Amsterdam, Loesje Hamel. Zij is een onbekende West-Friese verpleegster. In eerste instantie lijkt het liefde op het eerste gezicht. Ze hebben hun ware liefde gevonden. Ze lijken niet zonder elkaar, maar wat later blijkt, ook niet met elkaar te kunnen leven. Zij zijn elkaars lotsbestemming.

Beide worden een paar jaar later beroemd. Zij als topmannequin bij Pierre Cardin en later bij het gezelschap van Ramses Shaffy. Jan Cremer wordt bekend als schrijver van een bestseller. Van een verboden liefde, naar een hectische relatie. Waarin ze uit elkaar worden gedreven, naar beide kanten van de oceaan. Maar toch komen ze steeds bij elkaar, zoeken ze elkaar op.

Loesje heeft in die tijd veel brieven geschreven, maar Jan heeft ze nooit gelezen. Na vijftig jaar leest Jan de brieven en schrijft dit openhartige en confronterende boek. Over een dramatisch verlopen liefde. Die misschien wel zoveel mooier had kunnen zijn.

Wat vind ik er van:

Zelden heb ik zo een puur en rauw liefdesverhaal gelezen. Het is alweer een jaar geleden dat ik het heb gelezen, maar deze blijft mij bij. Het is vrij aan de oppervlakte, zonder oppervlakking te zijn. En ja, er zit ook een stuk zelfverheerlijking in, maar Jan Cremer gaat hier ook met de billen bloot. Het rare gevoel bekruipt mij wel eens dat hij onverschillig was en het hele verdriet van Loesje niet zag, haar liefde voor hem niet. Dat het hem niets deed, een hoog machogehalte, en meer met zijn eigen carrière bezig was en de aandacht die hij kreeg.

Maar aan de andere kant lees ik weer, zie ik iemand die erkent dat hij grove fouten in die relatie heeft gemaakt en Loesje op een vreselijke manier in de steek heeft gelaten. Aan haar lot heeft overgelaten, in plaats er voor haar te zijn. In dit boek geeft hij dit nu schoorvoetend toe, maar het gevoel bekruipt mij nog steeds dat hij niet diep genoeg door het stof gaat. Ook omdat hij bijvoorbeeld weer erg opschepperig over zijn vermeende relatie met filmster Jayne Mansfield spreekt. Dit terwijl je leest dat Loesje hem nodig heeft en hij haar links laat liggen.

Ik waardeer zijn openhartigheid en Loesje verdient deze kijk op hun relatie. Maar ik weet nog steeds niet of ik het moet waarderen of dat het een poging is van Cremer om terug te komen in de spotlight.

Maar juist het rauwe van dit verhaal, de strijd van Loesje. De soort nonchalance van Jan in die relatie, misschien wel een bindingsangst. Maar ook wel hun liefde voor elkaar, elkaar missen maar ook niet met elkaar kunnen leven. Dat raakte mij in dit boek, die langdurende strijd. Soms gelijkwaardig, en soms was de liefde eenrichtingsverkeer.

Bij het lezen van haar brieven, en met name haar laatste brief, blijft de vraag maar schuren, de boosheid: “Jan, klootzak, had die brieven toen gelezen. Wat als…. ”