Vorig jaar ben ik aan een cursus Creatief Schrijven begonnen. Waarom? Ik schrijf volgens mij al sinds ik een jaar of 10 was. Op school vond ik het maken van een opstel al geweldig. Waar de meeste al begonnen te zuchten bij het idee en te zweten als het twee blaadjes moest bestrijken, kon ik niet wachten tot ik mocht beginnen. Mijn hoofd sloeg al gelijk op hol en binnen de kortste keren had ik verschillende verhalen in mijn hoofd. Ik ging meestal ook ruim over die twee blaadjes heen. De positieve feedback van de leraar, maar ook de stilte van de klas als mijn verhaal werd voorgelezen, hebben mij altijd gemotiveerd.

Tijdens de cursus van vorig jaar heb ik verschillende opdrachten gehad en bij de eerste opdracht moest je een karakter uitwerken. En vervolgens daar een verhaal schrijven van 600 woorden. Het leuke is dat ik dit persoon heb gebruikt in alle opdrachten daarna. Hij is ook steeds meer gaan leven. Ik kreeg veel herinneringen aan vroeger, want de docente gaf steeds zeer positieve en bruikbare feedback. Maar ook de medeleerlingen waren steeds ademloos aan het luisteren.

Toch lees ik veel dat je het beste kan schrijven over iets waar je goed bekend mee ben. Zelf, als fervent lezer, merk ik dat vaak ook bij boeken of bij de verhalen van de mede-cursisten, dat het intenser, geloofwaardiger overkomt als je merkt dat de auteur zich heeft ingelezen in het onderwerp. De persoon die ik heb verzonnen en waar nu een aantal verhalen over gaan, staat toch redelijk van mij af en dat voel ik ook zo.

Vandaar ik nu heb besloten om mij eens te gaan verdiepen in autobiografisch schrijven. Dit is nu wel net het onderwerp dat niet is behandeld in de cursus. Vandaar ik het boek van Willemijn Soer heb aangeschaft. Deze week komt het binnen. Ik zit al dagen te popelen, ik wil zo graag beginnen!