De zon in al haar zachtheid schijnt,
licht vallend op de laatste blaadjes,
die traag, als gedachten in de wind,
zich over de tuin verspreiden.

Een kopje thee in handen –
stilte breekt niet, maar vleit zich neer.
Dankbaar voor het moment,
waar werk geen last is,
maar het ritme van de dag draagt.

En straks, bij Van Zanten,
waar vrienden en dierbaren lachen en verhalen vinden,
heffen wij het glas –
een ode aan de week,
aan de dagen die als blaadjes vielen,
aan het weekend dat wacht
in een ruimte vol leven,
waar iedereen zichzelf mag zijn.

Met de lach van het alledaagse,
en de traan die aan schoonheid kleeft.
Zo vieren wij, niet het grootse,
maar het kleine, het ware,
dat in elke vrijdag
schittert als zon op herfstsneeuw.